De mensfiguren van Marianne van der Kooij nemen mythologische hoedanigheden aan. Fantasie en figuratie vinden elkaar in beelden die de binding met de magische natuurbeleving van primitieve beschavingen centraal stellen. Ook waar de beeldhouwster naar abstractie neigt blijft het narratieve aspect overeind. De sculpturen lijken in hun besloten vorm iets te verhullen. Wie in de hoornvormen kijkt, ziet alleen zichzelf in de bronzen spiegels en Femme de Mer zal nooit uit haar schelp breken om het geheim van haar lichaam prijs te geven. Hierdoor krijgen de sculpturen iets mysterieus dat de fantasie prikkelt. Door de ruwe structuur en het verweerde patina lijken de bronzen beelden afkomstig uit een ver verleden, of langdurig geteisterd door de elementen. Dit effect wordt versterkt door het gebruik van organisch materiaal in het oorspronkelijke model, waarvan de afdruk na het bronsgieten zichtbaar blijft. In de sculpturen Zonvangers en Six-pack worden geen organische materialen meer gebruikt, ze zijn zelf geabstraheerde organische vormen geworden.