“Ik ben maar een keramist”. Daniel Levi zegt het niet om het vak neer te halen, eerder uit ontzag voor zijn materiaal. “Aards, grondig, oud”, zijn de woorden die bij hem opkomen als het het heeft over zijn passie voor klei. Hij citeert Jan van der Vaart, die hem - nu bijna twee decennia terug - op de Rietveldacademie inwijdde in de geheimen van het vak en die altijd zei “ ‘t Is maar modder”. Hij herinnert zich als de dag van vandaag hoe Van der Vaart bij een evaluatie vroeg: “waarom staat dat beeld scheef?” “Dat ligt niet aan mij, dat ligt aan de klei”, antwoordde Levi. Van die vormeloze modder iets moois maken, dat is de uitdaging waarvoor hij zich gesteld ziet.

Het atelier geeft op het eerste gezicht niet veel prijs. Of het moest de enorme verzameling mallen zijn, die links en rechts opgestapeld liggen in de schappen langs de wanden. Voltooid werk is er nauwelijks te ontwaren, wel enkele stukken in wording, ingepakt tegen uitdroging. “Te weinig ruimte om hier van alles neer te zetten”, verontschuldigt Daniel Levi zich. Maar hij heeft voor deze ontmoeting wel een en ander naar het atelier teruggehaald.

Between Michu en Picchu komt uit de verpakking. Bij eerste aanblik een gebouw in het groen. Bij nadere kennismaking zien we het hoofd van de Boeddha, een kleine rode helikopter, een granaat…

Architectuur is zijn voornaamste inspiratiebron en dan met name de chaotisch aaneen gegroeide architectuur van Jemen. Die liefde moet hem letterlijk met de paplepel ingegeven zijn; het is namelijk het land waar zijn ouders vandaan kwamen. Hijzelf is geboren en getogen in Israel, studeerde in Nederland en Engeland en werkt sinds 1991als zelfstandig kunstenaar in Amsterdam. Als tweede inspiratiebron noemt hij het reizen. Landschappen en culturen leren kennen, mensen ontmoeten, vakgenoten opzoeken als het even kan. Zijn cv toont een indrukwekkende lijst van bezochte landen, vaak in combinatie met gastlessen, workshops, een verblijf als artist in residence en tentoonstellingen. In Between Michu en Picchu komt de ervaring van reizen naar Myanmar en Peru samen.

Vervolgens haalt hij Zeester tevoorschijn, een beeld uit de serie die hij na verblijf op de Nederlandse Antillen maakte. In eerste instantie lijkt het alsof er sprake is van een breuk; architectuur is immers vervangen door natuur. Maar als hij zegt dat de architectuur zijn grootste inspiratiebron is dan gaat het hem vooral om de bouwsels die gemaakt zijn zonder het alomvattend plan van een architect. Organische gegroeid door generaties lange menselijke bewoning. Het koraal, de architectuur van de onderwaterwereld ontstaat door leven en afsterven van ontelbare generaties koraaldiertjes en het ligt voor de hand daarin een parallel te zien. Het wekt dan ook geen verbazing dat Levi met dat gegeven aan de slag ging.

transfers

De neerslag van al die reizen is overal in het werk terug vinden. In de eerste plaats in de series die hij gericht ter verwerking van de nieuwe inspiratie en informatie maakt. Daarna maken de nieuwe beelden deel uit van zij vaste bagage: het hoofd van de Boeddha, lama’s, bananen, maïs, de cartouche van een venster, een helikoper, kleine maskers, maar ook bouwstenen voor de architectuur en rotsachtige stenen kunnen, indien gewenst, steeds opnieuw uit de mallen tevoorschijn gehaald worden.

Naarmate Levi meer stukken uitpakt wordt duidelijk dat er altijd sprake is van een stevige architectonische basis, zoals een huis, een platform of trappen. Daarbij gaat het om stapelingen van diverse elementen. Bovendien voegt hij graag een “on” keramisch element toe, om het zo maar eens te noemen. Dat kan de drager zijn, bijvoorbeeld een gietijzeren putdeksel, maar ook een glazen knikker, een plastic poppenbeen, een verfblikje of een metalen roostertje. Het laat zien hoe Daniel Levi gewend is om zich heen te kijken en, als het hem uitkomt, voorwerpen te verzamelen. Op de vloer van zijn atelier liggen verscheidene gietijzeren objecten: onder andere putdeksels en leesten.

Deze manier van kijken past hij ook toe in zijn decoraties. Hij combineert kleuren en beelden uit de reeksen foto’s die hij van zijn reizen meebrengt tot collages en laat daar transfers van maken. Daarmee “beschildert” hij zijn vormen. Dat geeft in eerste instantie een aangename kleursensatie. Wie beter kijkt herkent de details van de foto’s , waardoor associaties en verwijzingen zich prijsgeven. Daarnaast maakt hij gebruik van gekleurde engobes om de grote, architectonische, vorm te ondersteunen. Op deze wijze ziet hij kans op verschillende niveaus zijn impressies van landen, culturen en samenlevingen weer te geven. Het werk bezit een grote gelaagdheid, al blijft het aan de kijker de duiding te voltooien.

als fluweel

Wanneer de doeken van het werk in wording verwijderd, worden zien we voor het eerst een menselijke figuur. Deze figuur loopt een trap af, elders staat er een op een bouwplaats. Hij heeft een werktuig in de hand, bij nader inzien de romp van de helikopter uit eerder werk. Situaties noemt Levi deze beelden. Het werk is nog maagdelijk wit. Uiteindelijk zal het met engobe en transfer voltooid moeten worden. Levi heeft Hollandse foto’s in gedachten, maar het is “work in pogress”, er kan nog veel gebeuren.

Levi werkt in series. Hij heeft daarbij een globaal plan en maakt ook schetsjes, snelle notities in woord en beeld. Toch gunt hij zichzelf de ruimte om gaande het werkproces te experimenteren. Zo vond hij min of meer bij toeval een prachtige combinatie van zand en glazuur, zacht als fluweel.

Het zal nog wel even duren voor de nieuwe serie te zien zal zijn bij zijn vaste galerie Helga Hofman in Alphen aan de Rijn. Nieuw werk heeft tijd en rust nodig. Voorlopig gaan er eerst weer tientallen schoolkinderen kennis maken met klei. Fantastisch en voldoening schenkend om te doen, maar het leidt af van eigen werk.

Voor dit najaar staat een bezoek aan New York op het programma. Dr. Judith Schwartz, nam zijn werk op in het boek Confrontational Ceramics en selecteerde het voor de bijbehorende tentoonstelling in de Westchester Arts Council NY,

Voor de zomer staan exposities in Kasteel de Zwaluwenberg in ’t Harde en galerie Windkracht in Den Helder op het programma. Ondertussen blijft de wijde wereld lokken. Daniel Levi droomt ervan zijn ontmoeting met Azië, speciaal met de tempelcomplexen van Angkor Wat in Cambodja, voort te zetten. Om met die inspiratie nog meer moois uit zijn modder te toveren.

54i.JPG Shangyu Spirit 上 (1 Kb)